| Aleksiej Nikołajewicz Kuropatkin | |
|---|---|
 Jako minister wojny w 1904 | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 marca 1848, Chołm |
| Generał Armii Imperium Rosyjskiego | Od 1866 |
| Minister Wojny Imperium Rosyjskiego | 1 lipca 1898- 7 lutego 1904 |
| Minister Wojny Imperium Rosyjskiego | Od 15 stycznia 1913 |
Aleksiej Nikołajewicz Kuropatkin (ur. 17 marca 1848 w powiecie chołmskim guberni pskowskiej) – generał piechoty, generał adiutant, Minister Wojny Imperium Rosyjskiego w latach 1898-1904 i 1913-.
Życiorys[]
Kształcił się w Korpusie Kadetów i 1 Pawłowskiej Szkole Wojskowej. Promowany nas stopień oficerski w 1866 w 1 turkiestańskim batalionie strzeleckim. Służył w Turkiestanie. Brał udział w wojnach o podporządkowanie Azji w latach 1866-1868, 1875-1877. W 1874 ukończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Następnie służył w Turkiestańskim Okręgu Wojskowym. Od 16 grudnia 1875 starszy adiutant sztabu okręgu. W 1877 został skierowany do sztabu głównego armii uczestniczącej w wojnie rosyjsko tureckiej 1877-1878. Za udział w działaniach wyróżniony orderem Świętego Jerzego 4. stopnia i złotą bronią. Od lipca 1877 starszy oficer do zadań specjalnych Naczelnego Dowódcy Wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza (starszego). Od września 1877 do września 1878 szef sztabu 16 Dywizji Piechoty. Od września 1878 adiunkt w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. Od sierpnia 1879 dowódca Turkiestańskiej Brygady Piechoty, później przedstawiciel kierujący częścią azjatycką Sztabu Głównego. Za udział w walkach nagrodzony Orderem świętego Jerzego 3. stopnia (1881). Od marca 1883 w Sztabie Głównym armii rosyjskiej. Od 27 marca 1890 dowódca Wojsk Obwodu Zakaspijskiego. Od 1 lipca 1898 do 7 lutego 1904 minister wojny i przewodniczący Rady Wojennej.
Po rozpoczęciu wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905 7 lutego 1904 wyznaczony na dowódcę Armii Mandżurskiej. Dowodził całością lądowych sił zbrojnych walczących z Japonią. Działał zgodnie z doktryną pasywno-obronną, co stało się jedną z przyczyn klęski armii rosyjskiej. Od 13 października 1904 Naczelny Dowódca całości rosyjskich sił lądowych i morskich walczących z Japonią. Po klęsce pod Mukdenem 3 marca 1905 usunięty ze stanowiska i wezwany do Petersburga na rozmowę z carem. Prosił cara o pozostawienie go na Japońskim Teatrze Działań Wojennych. 8 maja wyznaczony na dowódcę 1 Armii Mandżurskiej. W związku z likwidacją 1 Armii 3 lutego 1906 usunięty ze stanowiska i pozostawiony w świcie carskiej.
Podczas wojny w 1912 roku dowodził grupą wojsk walczących w Szwecji i Norwegii. Jako głównodowodzący frontu odniósł duże zwycięstwo i niedługo potem (15 stycznia 1913) został mianowany ministrem wojny.
Jest autorem prac wojskowo-historycznych i wojskowo-geograficznych.